Mijn eerste weken bij EHO, een “stam” van muziek, inzet en verbondenheid
Soms brengt een klein berichtje grote dingen op gang.
Een tijdje geleden kreeg ik een WhatsApp van mijn vroegere klarinetjuf Anneleen: of ik geen zin had om mee te spelen bij EHO? Haar enthousiasme werkte aanstekelijk, en ja, ze had gelijk.
Vanaf de eerste repetitie voelde ik me welkom. De sfeer, de passie voor muziek, het spontane samenspel… het klikte meteen.
Wat me vooral opvalt, is hoe sterk de betrokkenheid leeft, zowel muzikaal als menselijk. Iedereen draagt bij op zijn manier, vanuit een gedeeld verlangen naar samenspel én verbondenheid.
EHO is de voorbije zes jaar geëvolueerd van een verzwakt orkest naar een bruisende groep. Dat is grotendeels de verdienste van onze dirigent Tim Van Medegael. Tijdens zijn allereerste proefrepetitie speelden ze destijds Jungle Book, een werk dat we gisteren ook op ons concert “Sol” brachten. Waar het toen nog een uitdaging was om dit concertwaardig te brengen, is het nu één van de lichtere stukken in een programma vol variatie, durf en kracht. Tim is overduidelijk de motor achter deze metamorfose. Maar hij wordt daarbij stevig ondersteund door een ijzersterk bestuur, met voorzitter Johan (zelf klarinettist) als vurige spil.
Wat me ook treft, is hoe actief alle bestuursleden en leden aanwezig zijn: zichtbaar, aanspreekbaar en mee werkend in alles, van ticketverkoop tot bar, van opbouw tot transport. Dat zo’n concert op locatie tot stand komt, met bijna uitsluitend vrijwilligers, is een krachttoer. Er waren 200 plaatsen voorzien en ondanks de moeilijke timing (middenin een verlengd weekend) zat de zaal zo goed als vol.
Het viel me op hoeveel muzikanten ook thuis oefenen. Je speelt bij EHO niet voor jezelf. Je wordt gehoord, je telt mee , letterlijk én figuurlijk.
Dat scherpt je concentratie en wakkert tegelijk je motivatie aan. En ja, dat brengt ook confrontatie met zich mee: de lat ligt hoog. Dat mag en moet ook, want stilstaan is achteruitgaan.
Maar wie de lat het allerhoogst legt, dat ben ik vaak zelf.
Soms bots ik op mijn grenzen: moeilijke passages, hoge noten die ik al jaren niet meer gespeeld heb, telpatronen waarin ik even verdwijn. Ik ben helaas pas op mijn 24e begonnen met klarinet en dat voel ik soms. Het blijft een inhaalbeweging, maar ook een oefening in mildheid. En toch wil ik groeien, blijven zoeken naar diepgang in klank en samenspel.
En dan is er het sociale. Misschien doe ik het daar zelfs nog het meeste voor.
Zo’n harmonieorkest is als een familie. Een stam.
In een groep functioneren ligt voor mij niet vanzelfsprekend. Ik moet zoeken naar mijn plek. Via kleine gesprekjes, vriendelijke gebaren van medemuzikanten… voel ik dat ik erbij mag horen.
Bij Eho gebeurt alles vrijwillig, uit passie, uit de wil om samen te zijn en samen te klinken. En net dát maakt het groots. Er is geen onderscheid. Er is muziek. En verbinding.
Over wegen die elkaar kruisen
Tijdens de repetities hoorde ik het verhaal van een klarinettist die EHO verliet om zich te verdiepen in jazz. Een herkenbaar verhaal. Zelf had ik tot voor kort ook even de klarinet aan de kant gezet, om me te focussen op piano in mijn huiskamer, waar ik door niemand beoordeeld wordt, gewoon omdat ik ervan hou om te spelen. Maar piano studeren is een lange, vaak eenzame weg. En het is net door EHO, door de warmte en de gedeelde passie, dat mijn liefde voor muziek opnieuw werd aangewakkerd. Het is een weg met vallen en opstaan. En ik heb me al duizend keer de vraag gesteld waarom doe ik dit? Waar ben ik mee bezig? Moet ik dit doen? En toch blijf ik spelen, intussen al meer dan 25 jaar, met ups en downs.
En zo bracht de klarinet me onverwacht ook nog dichter bij mijn piano. En zelfs bij iets spannends: ik schreef me onlangs in voor een jam sessie. Alles hangt samen. Het één sluit het andere niet uit. Integendeel, het versterkt elkaar.
Tijdens de pauze van het concert sprak ik met die voormalige Eho-klarinettist. Ik had het gevoel dat de confrontatie hem raakte, niet omdat hij spijt had, maar omdat hij voelde wat hij had achtergelaten. De klassieke vorm stelt hoge eisen: timing, justesse, discipline. Jazz biedt daar een vrijheid die voor velen bevrijdend werkt. Maar voor mij hoeft het niet óf-óf te zijn. Klassiek en jazz, discipline en vrijheid, groep en solo: ze voeden elkaar.
En dan… het eerste concert
Gisterenavond was het zover: mijn eerste concert met EHO.
Wat een ervaring om samen op het podium te staan, gedragen door de muziek én door de mensen rondom mij. Alles wat ik in de repetities voelde, de verbondenheid, het plezier, het vertrouwen, kwam samen in dat ene moment waarop klanken meer worden dan muziek alleen.
Dankjewel, EHO, om me zo mee op te nemen in het verhaal.
Dit smaakt naar meer.
Stefan